Bryńce Zagórne wchodziły w skład Parafii w Sokołówce. Na początku XX wieku, ze względu

Kościół pw Św. Stanisława Biskupa i Męczennika Bryńce Zagórne-Brzeziny. 1938 rok

na znaczną odległość tej , ale i innych leżących w jej pobliżu miejscowości od swoich kościołów parafialnych podjęto starania o utworzenie nowej Parafii. Wydrukowano w tym celu specjalną odezwę, w której sformowano projekt wyłączenia ośmiu wsi z ich dotychczasowych Parafii i utworzenia nowej jednostki organizacyjnej z siedzibą w Bryńcach Zagórnych. Myśl ta „patriotyczna i religijna” skierowana  została „do wszystkich serc Ojczyznę i Kościół miłujących”. W odezwie wyjaśniono, że u podstaw pomysłu legł niedostatek kościołów obrządku łacińskiego boleśnie odczuwalny na terenach wschodnich. W tym stanie rzeczy zadaniem nowych parafii i ekspozytur miała być praca nie tylko duszpasterska, ale i oświatowa, zmierzająca do budzenia polskiego ducha w niewykształconej i oziębłej patriotycznie ludności. W 1909 roku w Bryńcach Zagórnych utworzono ekspozyturę. Ministerstwo Wyznań Religijnych reskryptem z dnia 16 września 1911 roku zezwoliło na wyłączenie Bryniec Zagórnych i Bryniec Cerkiewnych oraz Wybranówki z parafii w Sokołówce, Huty Suchodolskiej z parafii w Starym Siole, Huty Szczerzeckiej z parafii w Mikołajewie oraz Czyżyc i Borusowa z parafii w Brzozowicach, w celu utworzenia z tych miejscowości odrębnej parafii. Pamiętajmy, że w tamtym okresie ziemie te były pod panowaniem austriowęgierskim. Jednak Parafię w Bryńcach Zagórnych

Obraz Św. Stanisława Biskupa i Męczennika, Patrona Parafii w Brzezinach, od 1933 roku na zasuwie ołtarza głównego

powołano dopiero w 1923 roku, a jej pierwszym proboszczem został ks Roman Pietruski, wybrany drogą konkursu. Została ona włączona do dekanatu świrskiego i obejmowała miejscowości wymienione w dokumencie z 1911 roku.
    Znane są odpisy aktu erekcyjnego Parafii z 7 września 1911 roku oraz pismo namiestnictwa we Lwowie do konsystorza z 5 września 1923 roku w sprawie utworzenia Parafii w Brycach Zagórnych.
   Na terenie Parafii znajdowały się kaplice publiczne w Czyżycach z 1910 roku (murowana) oraz w Wybranówce (istniejąca do dziś), usytuowana na gruncie ofiarowanym w 1929 roku przez Eustachego Turzańskiego, wybudowana w latach 1934-1935 przez budowniczego Józefa Wesołowskiego z Brzozowic. Jest ona wymurowana z cegły, na betonowych fundamentach, sklepiona z obrazem Najświętszym Sercem Pana Jezusa usytuowanym w ołtarzu, a ofiarowanym przez ks. Romana Dacę. Kaplica miała dzwon i posiadała trzy ornaty.
   Pierwszą świątynią w Bryńcach Zagórnych była kaplica, wzniesiona w 1885 roku staraniem ówczesnego proboszcza sokołowieckiego ks Wincentego Ludwika Bożentowicza przy udziale miejscowej ludności. W latach 1903 – 1907 zbudowano w Bryńcach Zagórnych kościół, staraniem przyszłych parafian. Wśród dobroczyńców wyróżnili się szczególnie Stanisław Zwolski, Mieczysław Małobędzki – właściciel dóbr w Hucie Szczerzeckiej oraz księży Wojciech Wojtanowski – proboszcz w Mikołajewie i Wincenty Ludwik Bożentowicz – proboszcz w Sokołówce. Budowę wsparł także konsystorz metropolitalny oraz magistrat Lwowa. Stanisław Zwolski oprócz hojnych datków, ofiarował także grunt pod budowę świątyni, budynku parafialnego i cmentarza. Dzieje budowy można odtworzyć na podstawie zachowanych dokumentów. Obrzędu poświęcenia kamienia węgielnego dokonał abp Józef Bilczewski. Pierwszą mszę św odprawiono 29 czerwca 1900 roku, „na prowizorycznie urządzonym ołtarzu” i odtąd w każdą niedzielę i święta odprawiano w tym miejscu nabożeństwa przy licznym udziale miejscowej ludności. Prace budowlane nadzorował architekt Zbigniew Rzepecki. Projekt Kościoła odnotowany jest w kartotece Urzędu Konserwatorskiego we Lwowie. Budowę realizował przedsiębiorca budowlany Adam Łańcucki z Sieniawy i budowniczy nazwiskiem Skrobanek. Łańcucki w latach 1895-1897 prowadził budowę kościoła w Derżowie oraz w latach 1907-1911 wzniósł kościół Matki Boskiej „na zameczku” w Bełzie. Prace ciesielskie prowadził Szczepaniak. Do początku 1903 roku splantowano teren, zwieziono kamień i wymurowano z niego fundamenty. Przygotowano również ok. 100.000 sztuk cegieł (trzy piece) oraz rozpoczęto obrabianie kamiennych płyt (tzw. cokli) do pokrycia fundamentów. W sierpniu 1905 roku mury kościoła były wyprowadzone do pełnej wysokości, a wszystkie materiały potrzebne do wykonania dachów zgromadzono na placu budowy. Obliczono, że koszty założenia sklepień i dachów, tynkowania ścian oraz wprawienia okien wyniosą 12.000 kor. Do tego etapu prac wydano kwotę 20.000 kor. Z uwagi na to , że chciano zakończyć pracę przed końcem roku i zabezpieczyć mury przed zimą, zwrócono się do konsystorza o bezprocentową pożyczkę w wysokości 8.000 kor. Założono prowizorycznie blachę nad nawami bocznymi, a wobec dalszych trudności finansowych zwrócono się z prośbą do arcybiskupa. Starania te zapewne nie przyniosły spodziewanego rezultatu, gdyż w lipcu następnego roku pisano do arcybiskupa, że budowa świątyni cyt.: ”naprzód postępuje, dla braku funduszów napotyka

Matka Boska Kochawińska

przecież na wielkie trudności.”. Z wykazu funduszów na budowę kościoła sporządzonego dnia 5 marca 1907 roku wynika, że do tego czasu wydano 29.354 kor. W zestawieniu planowanych wydatków uwzględniono prace wykończeniowe, które miały rozpocząć się na wiosnę. Zamierzano otynkować mury z zewnątrz, położyć posadzki, pokryć wieżę blachą oraz wznieść chór muzyczny. Zarezerwowano też środki na zakup dzwonów i niezbędnych sprzętów liturgicznych. Sprawozdanie ks Józefa Górala (kapelana Szpitala Powszechnego we Lwowie, oddelegowanego do dozorowania prac przy budowie świątyni), złożone w dniu 25 września 1907 roku na ręce konsystorza stwierdzało, że po licznych trudnościach, udało się wznieść rusztowanie przy wieży, założyć na niej krzyż i wykonać instalację odgromową. Korzystając z tych samych rusztowań obito wieżę blachą w celu zabezpieczenia ścian przez złą pogodą, odkładając wykonanie gzymsów na wiosnę następnego roku. Rozebrano też „niestosowny” chór muzyczny, a w jego miejsce, jeszcze przed nowym rokiem miał stanąć nowy, założony „na trawersach żelaznych”. Ułożono też posadzkę w zakrystii, pod chórem i w babińcu. Teren wokół kościoła splantowano, aby uniknąć zamakania fundamentów oraz założono i poświęcono nowy cmentarz parafialny w niedużej odległości od kościoła.
   Równolegle zaczęto kompletować wyposażenie. W 1907 roku Jan Kowal, zarządca dóbr w Wybranówce ufundował kosztem 3.000 kor. neoromański ołtarz główny, sprowadzony z Tyrolu. Na 1908 rok planowano sprawienie trzech ołtarzy, ambony, ławek i konfesjonałów, zamiarów tych jednak nie udało się w pełni zrealizować.
   Kościół został poświęcony przez bpa Władysława Bandurskiego w dniu 8 maja 1910 roku.

1993 rok. Widok kościoła od strony wschodniej

   W 1914 roku sprowadzono z Bochni ołtarz boczny do nawy północnej zawierający rzeźbę Najświętszego Serca Jezusa.
   W 1916 roku władze austriackie zarekwirowały 2 dzwony o wadze 239 i 146 kg, a z czasem także trzeci, ważący 72 kg.
    W nieustalonym bliżej czasie nabyto organy z kościoła parafialnego w Chodorowie, które gruntownie odnowiono. Kolejne naprawy dokonano w latach 1924 i 1930. W latach 1924 i 1926 zakupiono w Warszawie 3 dzwony.
    W 1926 w nawie południowej ustawiono neorenesansowy ołtarz tercjarski p.w. św.

1993 rok. Widok kościoła od strony północnej. Na miejscu nieistniejącej plebanii barak drewniany.

Antoniego Padewskiego, sprawionego kosztem tercjarzy św. Franciszka a wykonany przez Antoniego Orzechowskiego za 1.000 złotych. Figurę św. Antoniego wykonała firma Schiiffer z Piekar Śląskich za 260 złotych.
    W 1929 roku stwierdzono konieczność naprawy wieży , nie wiadomo jednak, czy zadanie to zostało zrealizowanie. W tym roku rozpoczęto pracy przy wymianie przy wymianie ram okiennych na stalowe, które dotrwały aż do 1934 roku.
    W 1930 roku kościół został odnowiony kosztem Stanisława Zwolskiego i ze składek parafian. Pomalowano prezbiterium i zakrystię farbą olejną kosztem 1.700 zł.
    W następnym roku dr Stanisław Tabisz, adwokat i nowy właściciel dóbr w Hucie Szczerzeckiej ofiarował ołtarz ustawiony w nawie południowej z płaskorzeźbą Św.

1993 rok. Wnętrze Kościoła w kierunku zachodnim.

Teresy od Dzieciątka Jezus, wykonany przez Walentego Jakubiaka ze Lwowa za 6.000 zł.
     W dniu 28 maja 1933 roku abp Bolesław Twardowski wprowadził do kościoła słynącymi łaskami obraz Matki Boskiej, będący własnością rodzinną ówczesnego proboszcza brynieckiego ks. Romana Pietruskiego. Na obrazie umieszczono sukienkę srebrną o wadze 6 kg, ofiarowaną przez Agnieszkę Małobędzką, a wykonaną przez Walentego Jakubiaka. Dotychczasowy obraz ołtarzowy przedstawiający Św. Stanisława służył odtąd jako zasuwa. Odpowiednią przeróbkę ołtarza przeprowadził malarz Antoni Orzechowski.
       W 1936 roku dokonano uzupełnień inwentarza kościelnego (m.innymi dr S.Tabisz ofiarował krzyż i 6 świeczników posrebrzanych do ołtarza św. Teresy), zakupiono też kielich z czarą srebrną pozłacaną.
       W dniu 22 maja 1944 roku kościół został częściowo spalony-zniszczenia sięgły wejścia głównego z chórem i wieżą,zachrystii-przez ukraińskich oprawców, w czasie „napadu” na Brzeziny.
       Później pełnił rolę magazynu paliw dla armii radzieckiej, a po wojnie przeznaczono go na magazyn miejscowego kołchozu.

1993 rok. Wnętrze kościoła w kierunku wschodnim.W głębi ślady po ołtarzu głównym