Jako majątek wasalny Postolin dzielił losy dóbr milickich i żmigrodzkich. W latach 1358 – 1492 kasztelania milicka wchodziła w skład księstwa oleśnickiego. Po bezpotomnej śmierci w dniu 21 września 1492 roku Konrada Białego ostatniego władcy tego Księstwa, wygasła linia piastowskich książąt oleśnickich. Przejęte zgodnie z prawem lennym ziemie te król czeski Władysław Jagielończyk podarował w tymże roku magnatowi Zygmuntowi von Kurzbachowi, który w 1494 roku uzyskał również prawo własności nad Kasztelanią milicką i żmigrodzką.
 |
|
Herb rodowy rodziny von Korzbach |
Okres władania tymi ziemiami przez tego magnata wpisał się złotymi głoskami w ich dzieje. Spustoszone przez husytów w 1432 roku kościoły zostały wyremontowane, do których z własnych funduszy Zygmunt von Korzbach podarował ornaty i parametry liturgiczne, a przede wszystkim dzwony kościelne (Milicz,Sułów,Prusice,Słącznie i Sułów). Kościół milicki otrzymał chrzcielnicę , wiele nowych figur do ołtarza.
Po jego śmierci i rządów następców nastąpiło rozdzielenie z biegiem czasu tej kasztelani na osobne dobra szlacheckie-
w 1521 roku synowie Jan i Henryk podzielili je na dobra żmigrodzkie i milickie. Jan otrzymane dobra (milickie,sułowskie i wińskie) sprzedał księciu legnicko-brzeskiemu, Fryderykowi II. Jako majątek wasalny Postolin pozostał przy Miliczu. Na marginesie, trzecie dziecko Zygmunta von Kurzbacha Anna wstąpiła do klasztoru Św. Klary i jako osiemnasta opatka tego klasztoru zmarła w dniu 30 stycznia 1560 roku.
Ówcześni właściciele Postolina byli w sensie prawnym zależni od właścicieli ziem milickich.
Pierwsza wzmianka o właścicielu Postolina (wówczas nazywanym Podstolice) datowana jest na 1364 rok, kiedy to na skutek braku udokumentowania decyzją sędziego milickiego Naczesz (Naczeschez) Podstolic został pozbawiony praw do dóbr Klein-Protsch (Małe Pracze) na rzecz Konrada Oleśnickiego. Zapewne dał on początek rodowi Podstolskich, władających tymi dobrami w XVI – XVIII wiekach, ale już o zmienionym nazwisku Postolscy. W latach tych rodzina Postolskich była bardzo poważana. Wymarła w XIX wieku.
Wydaje się logicznym, aby mając na uwadze zachowanie ciągłości dziejów, dzisiejszy Postolin miał prawo używać herbu tej rodziny, jako herbu swojej miejscowości.
W wyniku zniszczeń wojny trzydziestoletniej dobra postolińskie zostały zlicytowane. Nabyła je Ewa von Postolską, z domu Schafin. Krótko potem dobra te zostały podzielone pomiędzy jej synów Zygmunta i Jana von Postolskich, następnie odsprzedano Carmine (Karmin).W latach następnych majątek ten pod różnymi właścicielami był jednoczony, następnie znowu dzielony i tak na przemian.
Stąd chyba od XVIII wieku funkcjonują nazwy Postolin Górny i Dolny oraz Carmin.
W 1713 roku właścicielem Postolina Górnego był Kasper Fridrich von Postolski, który sprzedał go w 1715 roku Juliuszowi Adolfowi von Fraukenberg. W rękach tej rodziny pozostał do roku 1751, kiedy właścicielami stała się rodzina von Gersdorff.
 |
|
Herb rodziny Podstolskich |
Natomiast Postolin Dolny został w 1719 roku sprzedany przez Karola Zygmunta von Postolski pani von Garsdorff, następnie właścicielami były jej dzieci, potem de Zdotnicki i od 1751 roku von Gersdorff, w którego rękach, po blisko 100 latach podziału, znowu połączył się Górny i Dolny Postolin. On to zbudował folwark Gersdorfftal, później nazwany Waldvorwerk (Leśny Folwark). Znajdował się on przy drodze (dzisiaj leśnej) z Pracz do Lasowic. Istniał on do 1860 roku, chociaż miejsce to nawet na mapie z 1887 roku opisane jest jako Folwark postoliński.
Granice pomiędzy Górnym a Dolnym Postolinem w 1765 roku już nie były znane.
Następnymi właścicielami były po kolei rodziny von Poster, von Maltzan, von Lossau, która w roku 1826 w wyniku upadłości zmuszona była sprzedać te dobra Rudolfowi von Salisch.
Formalnie Górny i Dolny Postolin zostały zjednoczone w księgach wieczystych w 1885 roku. W tymże roku dopisano również do majątku obszar leśny o obszarze 120 ha zwanym Kletsch (leżący nieopodal majątku Pracze).Tenże w 1550 roku został podarowany przez barona Joachima von Maltzan i włączony został do majątku Pracze.
Wydaje się, że w mrokach dziejów Kletsch jednak należał do dóbr postolińskich. Również spora część dóbr Carmine wróciła do ziem postolińskich, kiedy 135 ha tych ziem wykupił w 1888 właściciel Postolina. Reszta tzn. 78 ha włączona została do majątku Pracze.
Mimo, iż formalnie majątek Carmine pozostał samodzielną jednostką, to należy przyjąć, że w tym czasie cały obszar dóbr postolińskich sprzed wojny trzydziestoletniej został skupiony w jednych rękach.
Należałoby wspomnieć o XVI wieku, kiedy rozszerzał się protestantyzm.
I Jan i Henryk I Kurzbachowie, (jak pamiętamy podzielili w 1521 roku pomiędzy siebie kasztelanię milicką) byli zwolennikami protestantyzmu i oni przyczynili się do sprowadzenia protestanckich predykantów, którym umożliwili głoszenie kazań w kościołach. Jan w 1525 roku, po dziewięciomiesięcznym braku katolickiego duchownego sprowadził
 |
|
Kościół Łaski w Miliczu zdjęcie z 1936 roku |
w listopadzie protestanckiego duchownego, który w trzecim tygodniu adwentu rozpoczął w kościele milickim głosić swoje kazania. Dla wiernych ,nie rozróżniających przecież żadnych różnic doktrynalnych, był on uosobieniem niezmiernej łaski Bożej.
Rok 1525 przyjmuje się za rok wprowadzenia reformacji na teren wolnego miasta stanowego Milicz (chociaż obydwaj bracia Kurzbach oficjalnie nie wyrzekli się katolicyzmu), ale też należy pamiętać, że Jan Kurzbach w tymże roku sprzedał kasztelanię milicką księciu legnicko-brzeskiemu Fryderykowi II. Natomiast oficjalnie protestantyzm wprowadził na ten teren pan żmigrodzki i regent Milicza Wilhelm von Kurzbach po 1555 roku. Obsadził on proboszczem parafii ewangelickiej magistra Hieronima Kleoppera, później zaś, bo w 1570 roku proboszcz mianowany został superintedentem, przyjmując do pomocy diakona. W międzyczasie wszystkie wolne urzędy kościelne obsadzane były przez duchownych, zwolenników nowej wiary. Należy mieć na uwadze fakt, że popieranie przez właścicieli dóbr protestantyzmu wiązało się również z rugowaniem polskości na tych ziemiach, gdyż głównie ludność polska była wyznania katolickiego.
Kontrreformacja, kończąca się porozumieniami pokoju westfalskiego zawartego w 1648 roku, a na jego podstawie wydanym edyktem cesarza Ferdynanda III z 19 grudnia 1652 roku, pozwoliła zwrócić wiele kościołów katolikom.
Na czele komisji przejmującej świątynie na terenie wolnych państwa stanowych Milicz i Żmigród stanął ks Jan Leuderode, kanonik kapituły wrocławskiej. W wyniku działania tej komisji od 1654 roku katolicy odzyskali w milickim 8 kościołów (dwa w Cieszkowie, po jednym w Trzebicku, Sułowie i Słącznie oraz trzy w Miliczu).Jednak szerzenie wiary katolickiej po stu latach panowania luteranizmu napotykało na ogromne trudności. Szczególnie dotyczyło to dóbr, których właściciele nie zmieniali wiary i pozostawali wierni nauce Lutra. Tak było na przykład w Sułowie, gdzie jego właściciel baron Mikołaj von Burghaurs zmuszał poddanych do brania co niedzielę udziału w czytaniach luterańskich postylii.
Zmiana nastąpiła po konwencji Altranstadzkiej z 1 września 1707 roku. Pozwoliła ona m. innymi na budowę tzw. „kościoła łaski” w Miliczu. Poparcie milickich protestantów i rodziny von Maltzan, pozwoliło już w 1709 roku rozpocząć
 |
|
Milicz z lotu ptaka. 1936 rok. Z lewej zniszczony w 1945 roku ratusz |
budowę kościoła poza miastem Milicz, gdyż w jego murach nie można było budować heretyckich kościołów. O ogromnym poparciu społeczeństwa może świadczyć fakt, że w dniu 21 kwietnia 1709 roku odprawiono na placu budowy pierwsze nabożeństwo w duchu luterańskim. Nabożeństwo (po 55 latach przerwy) odprawił pastor Samuel Seeliger. Jednak pełnej samodzielności pastorzy luterańscy nie uzyskali. Katechizować mogli wyłącznie w kościołach łaski, również część ofiar musieli odprowadzać na ręce miejscowego proboszcza katolickiego. Do pełnej swobody protestanci musieli czekać do 1742 roku, kiedy Śląsk przeszedł pod panowanie protestanckiego pruskiego króla Fryderyka Wielkiego. Wybudowany kościół „łaski” z pewnością służył i mieszkańcom dóbr postolińskich, bo to nic innego jak dzisiejszy kościół parafialny Parafii Rzymsko-Katolickiej p.w. Św. Stanisława Boboli. Natomiast wybudowany w latach 1807-1808 przez hr Joachima Karola Maltzana kościół p.w.Św. Anny,jest dzisiaj Farą parafii pod tym wezwaniem, dla której kościół postoliński p.w. Chrystusa Króla jest kościołem filialnym.
Zbudowanie w 1893 roku przez Superintendenta Daechsela z parafii kościoła ewangelickiego w Miliczu, staraniem i sumptem Rudolfa von Salisch kościoła postolińskiego (wyświęconego przez Generalnego Superintendenta dr Erdmanna z Wrocławia), wiązało się z powołaniem do życia w tymże roku gminy ewangelickiej, a tym samym szkoły ewangelickiej i budowy cmentarza, co niewątpliwie powiększało prestiż majątku Postolin.
